Zdjęcie kościoła pw. św. Barbary w końcu XIX wieku.

Kościół św. Barbary i św. Andrzeja Apostoła w Częstochowie, znany szerzej jako Kościół św. Barbary, do zabytkowego, rzymskokatolickiego kościoła parafialnego. Znajduje się na u zbiegu ulicy św. Barbary i św. Augustyna, około 600 metrów na południe od Jasnej Góry.

Architektura

Zdjęcie współczesne kościoła pw. św. Barbary.

Kościół będący neobarokowym zwiastunem z 1882 roku, w którym występuje św. Barbary zdobione srebrną, cyzelowaną i trybowaną sukienką. Przy łuku tęczowym oraz w nawach bocznych przedstawiono późnobarokowe ołtarze z 1747 roku, zawierające obrazy z przełomu XIX i XX wieku, sygnowane przez J. Grotta. W zachodniej części znajduje się chrzcielnica wykonana z marmuru dębnickiego oraz drewniana szafka na oleje, zdobiona płaskorzeźbą przedstawiającą Chrzest Chrystusa z 1747 roku.

Kościół pw. św. Barbary w zimowej odsłonie. Zdjęcie z końca XIX wieku. Źródło: fotopolska.eu.

W prezbiterium mieści się XVII-wieczna ambona z wizerunkami czterech ewangelistów, zwieńczona kopułą z figurą Maryi z Dzieciątkiem Jezus. Po prawej stronie prezbiterium znajduje się późnobarokowa kaplica św. Michała Archanioła z elementami barokowymi.

Kościół jest poprawny z wykorzystaniem technologii Matki Boskiej Częstochowskiej. W 1430 roku, po sprofanowaniu przez rabusiów, obraz porzucono przy źródle, gdzie później przejdź obmyto. Na pamiątkę tego wydarzenia, nad cudownym rozwiązaniem z wyłączeniem barokowej kaplicy św. Barbary z pierwszej połowy XVIII wieku. Tradycja ta pozostałościa, że ​​kościół został zainstalowanyy Sanktuarium Zranionej Jasnogórskiej Ikony Matki

Historia.

W XV i XVI wieku w Częstochowie istniały dwie kaplice św. Barbary. W 1643 roku jedna z nich była opisywana jako „stojąca pod Jasną Górą”. Zespół budynków wzniesiony w latach 1637–1643 z inicjatyw o. Andrzeja Gołdonowskiego OSPPE. Obejmował na jednonawowy, późnorenesansowy kościół i klasztor przeznaczony na nowicjat pauliński. Kościół konsekrował 14 maja 1643 roku biskup Jan Madaliński. W 1660 roku nad zakrystią wybudowano oratorium zakonne (kaplicę św. Anny), połączone na piętrze z klasztorem za pomocą ukrytego ganku. W XVIII wieku, po rozbudowie, kościół stał się trójnawowy w układzie.

Od strony północnej wznosi się wieża, której górna, cylindryczna część dotyczy hełmem pokrytym miedzianą blachą. Na fasadzie, w niszach, znajduje się rzeźba z XIX i XX wieku, wykonana przez F. Staniszewskiego i J. Proszowskiego.

Dawna klasztorna plebania, zbudowana na planie kwadratu z zawartym wirydarzem, połączona jest arkadowym przejściem z kaplicą św. Anny. Środkowy korytarz prowadzi do dawnego klasztoru i cel zakonników.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj