Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1825–1832 – budowa kościoła z fundacji Antoniego Bieńkowskiego, według projektu Chrystiana Piotra Aignera.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Kościół w Pęcicach to murowana, tynkowana świątynia zrealizowana w stylu neoklasycznym. Położony jest na niewielkim placu ogrodzonym murem, przy drodze biegnącej przez wieś. Budowla ma prostokątny plan z wydzielonym węższym prezbiterium i zakrystiami po bokach. Charakterystycznymi elementami są boniowane elewacje rozdzielone gzymsem, fasada z trójkątnym tympanonem oraz dach czterospadowy pokryty dachówką. Wewnątrz znajduje się muzyczny chór wsparty na czterech kolumnach jońskich, organy wykonane przez Wacława Biernackiego, a także 2 barokowe obrazy, Chrystus i jawnogrzesznica oraz obraz św. Rodziny Większej. Posadzka jest wykonana z płytek ceramicznych, a drewniane schody, ambona i drzwi uzupełniają skromne, lecz eleganckie wyposażenie. Na uwagę zasługuje zachowanie harmonii proporcji zgodnych z zasadami neoklasycyzmu.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Kościół w Pęcicach powstał z inicjatywy Antoniego Bieńkowskiego, senatora i kasztelana Królestwa Polskiego, dziedzica dóbr pęcickich jako wyraz jego głębokiej religijności i potrzeby budowy lokalnego centrum duchowego. Projekt autorstwa wybitnego architekta Chrystiana Piotra Aignera nawiązuje do jego teoretycznych założeń neoklasycyzmu, choć wprowadza liczne uproszczenia, co czyni świątynię wyjątkowym przykładem praktycznej adaptacji jego stylu. Świątynia była świadkiem burzliwych losów Polski, w tym zniszczeń podczas I wojny światowej oraz odbudowy po II wojnie światowej. W swoim kształcie odzwierciedla zmienne dzieje regionu i wierność tradycji kulturowej. Stanowi także pomnik technicznej precyzji oraz estetyki klasycyzmu, podkreślając istotę wspólnoty wiernych, która związała się z jej odbudową i ochroną.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Kościół w Pęcicach jest w dobrym stanie technicznym dzięki gruntownym restauracjom przeprowadzanym w latach 1921–1926 oraz po II wojnie światowej, a także prowadzonym na bieżąco pracach remontowych. Świątynia nadal pełni funkcję sakralną, służąc lokalnej społeczności parafii pęcickiej i regularnie odbywają się w niej nabożeństwa i inne uroczystości religijne.
