Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Pałac Opatów Lubiąskich został wybudowany w 1728 roku z inicjatywy opata Ludwika Baucha, którego monogram – LAL (Ludovictus Abbas Lubensis) – widnieje w kartuszu nad wejściem. Budynek pełnił funkcję reprezentacyjną i stanowił przykład najwyższej klasy architektury barokowej.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Na rogu ulic św. Jana i Partyzantów w Legnicy wznosi się imponujący barokowy budynek, który niegdyś był własnością opactwa cystersów z Lubiąża. Wraz z pobliskim kościołem św. Jana, kolegium jezuickim i Akademią Rycerską tworzy jeden z najwspanialszych zespołów architektury barokowej w mieście.
Pałac jest wybitnym przykładem baroku o harmonijnej i eleganckiej formie. Jego fasada zdobiona kartuszem z monogramem opata Ludwika Baucha stanowi świadectwo historycznej roli budynku. Wyróżnia się proporcjonalnym układem bryły i detalami architektonicznymi typowymi dla epoki, co nadaje mu unikalny charakter.
Po sekularyzacji dóbr klasztornych w 1810 roku przeszedł w ręce rządu pruskiego. W latach 1819–1874 mieścił w sobie władze sądowe, a później przekształcono go w budynek mieszkalny, co przyczyniło się do jego degradacji. W 1912 roku obiekt został wykupiony przez zarząd miejski, odrestaurowany i zaadaptowany na siedzibę urzędu sanitarnego. Po 1945 roku pałac ponownie popadł w ruinę, aż do przeprowadzenia gruntownego remontu w latach 1963–1968, kiedy to został zaadaptowany na potrzeby Muzeum Miedzi w Legnicy, które do dziś sprawuje nad nim opiekę.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Obecnie pałac mieści Muzeum Miedzi w Legnicy, które gromadzi i prezentuje eksponaty związane z historią miasta i regionu. Dzięki staraniom muzeum budynek został zachowany i przywrócony do dawnej świetności, pozostając jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych Legnicy.