Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1928 rok
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Zabytkowa Figura Św. Barbary w Szczaworyżu to jeden z ważniejszych elementów sakralnych w tej miejscowości, mający zarówno wartość religijną, jak i historyczną. Figura została wykonana z wapienia pińczowskiego, który jest znany z solidności i łatwości obróbki, a także charakterystycznej barwy. Wapień pińczowski jest miękki, co pozwalało na precyzyjne rzeźbienie detali, a jednocześnie jest trwały, co sprawia, że figury wykonane z tego materiału przetrwały setki lat.
Figura Św. Barbary ma naturalną wielkość i jest przedstawiona w klasycznej pozie stojącej. Jej wizerunek jest tradycyjny dla świętej patronki górników, w której rękach często pojawia się wieża lub kielich. W figurze tej możemy dostrzec szczegółowo opracowaną postać, z wyraźnie wyrzeźbioną twarzą i ukazanymi elementami ubioru, charakterystycznymi dla czasów, w których powstała.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Region
Św. Barbara jest patronką górników, inżynierów, a także osób pracujących w niebezpiecznych zawodach, takich jak żołnierze czy strażacy. Często przedstawiana jest z wieżą, kielichem lub pucharami, symbolizującymi jej męczeństwo i jej rolę jako obrończyni przed niebezpieczeństwami. Figura w Szczaworyżu jest częścią tej tradycji, ponieważ region ten w przeszłości mógł być związany z pracą w różnych rzemiosłach, co czyniło postać Św. Barbary szczególnie bliską mieszkańcom.
Wzniesienie figury w 1928 roku miało miejsce w okresie międzywojennym, gdy wiele społeczności lokalnych decydowało się na budowę i postawienie figur świętych jako wyraz religijności i podziękowania za opiekę. Był to również czas, kiedy figura mogła stanowić także element ochrony przed zagrożeniami wynikającymi z przemian społecznych i politycznych tamtej epoki.
Figura Św. Barbary w Szczaworyżu jest jednym z przykładów religijnej sztuki ludowej XX wieku. Działa ona jako pomnik kultu religijnego, wyraz duchowości mieszkańców wsi i ich przywiązania do tradycji katolickich. Jest także symbolem protekcji i modlitwy o bezpieczeństwo dla tych, którzy wykonywali ryzykowne zawody.
Ponadto, figura ta stanowi także część regionalnego dziedzictwa kulturowego, mając związek z tradycją rzeźby z wapienia pińczowskiego, który przez wieki stanowił materiał wykorzystywany w tworzeniu dzieł sakralnych i świeckich w tym regionie.