Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
I poł. XVIII w.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Budynek barokowy, na rzucie prostokąta, trzyosiowy, podpiwniczony oraz piętrowy z parterową przybudówką łączącą pałacyk ze skrzydłem kolegium jezuickiego. Z tyłu niewielki dziedziniec. Dach dwuspadowy kryty blachą. Wnętrze wielokrotnie przekształcone z sienią przelotową sklepioną kolebkowo-krzyżowo oraz tunelową klatką schodową. W pomieszczeniach na parterze sklepienia kolebkowo-krzyżowe, na piętrze sufity z wyjątkiem sklepionego pomieszczenia nad sienią. Z zewnątrz elewacja frontowa rozczłonkowana parzystymi pilastrami toskańskimi. Podobnie skromny prostokątny portal został ujęty pilastrami toskańskimi, zwieńczony wydatnym gzymsem, nad którym znajduje się półkoliste okno w profilowanym obramowaniu. Przy narożniku zachodniej elewacji frontowej wmurowane dwa fragmenty portalu późnogotyckiego, zapewne z pocz. XVI w. z płaskorzeźbioną tarczą herbową i częścią napisu łacińskiego. Jest to niezwykle interesujący detal budynku, najprawdopodobniej przeniesiony w 1843 r. z terenu dawnego zamku przez inż. Bayera. Dzięki Erazmowi Wierzbowskiemu, regionaliście z Krasnegostawu „odrzwiami kamiennymi{ zainteresowali się naukowcy z Akademii Umiejętności w Krakowie co znalazło wyraz w „Sprawozdaniu Komisyi do Badania Historyi Sztuki w Polsce” (1896).
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Zbudowany w I poł. XVIII w. jako jeden z gmachów jezuickich. W latach 1780-1826 pełnił funkcję rezydencji biskupów chełmskich. W I poł. XIX w. stanowił własność inżyniera Macieja Bayera, budowniczego drogi z Lublina do Zamościa.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Obiekt stanowi własność Zakonu Zgromadzenia Sióstr Służebniczek.