Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
lata 1840-1845
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Świątynia została zbudowana z cegły wypalanej w cegielni zlokalizowanej na pobliskim folwarku oraz z kamienia. Grubość murów zewnętrznych dochodzi do 2,60 m, a wewnętrznych do 1,45 m. Kościół reprezentuje styl barokowy z uproszczonym zdobnictwem, zgodnym z zakonnymi zasadami ubóstwa. Korpus jest jednonawowy z sygnaturką umieszczoną nad węższym i niższym prezbiterium. W 1866 r. staraniem gwardiana Mateusza Malinowskiego, umieszczono w niej dwa dzwonki stalowe. Okna mają kształt półokrągły, a podziały zewnętrzne prezbiterium i elewacji bocznych nawy wykonane są w formie ram. Fronton stanowi elewacja wschodnia o zaokrąglonych narożnikach, trójpolowa, ze zdwojonymi pilastrami, czterema niszami z posągami świętych i szczytem flankowanym spływami, w których jest wizerunek św. Franciszka.
Pierwotnie dach kościoła, kaplicy i kruchty pokryty był gontem, lecz po pożarze w 1857 r. gwardian Stanisław Cybulski w 1860 r. wymienił pokrycie na blachę żelazną. W 1902 r. odnowiono sygnaturkę. Remont fasady kościoła przeprowadził gwardian Salwator Budziński w 1980 r. O. gwardian Teofil Deja przebudował konstrukcję dachową i w 1987 r. pokrył dach blachę miedzianą. Plac przed kościołem, na planie prostokąta otoczony jest murem, który w roku 1906 pokryto blachą żelazną. Plac zdobi figura Chrystusa Króla poświęcona w 1938 r. W 1756 t. na placu posadzono 6 lip lecz, z uwagi na ich duże rozmiary w 1970 r. zostały one wycięte i zastąpione świerkami.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Stała obecność franciszkanów w Pilicy rozpoczęła się w latach 1740-1745. Zakonnicy przybyli na zaproszenie Marii Józefy z Wesslów Sobieskiej, ówczesnej właścicielki dóbr pilickich, która ufundowała dla nich kościół i klasztor. Już w 1739 r. ofiarowała teren pod jego budowę na wzgórzu „Pikoż” w rejonie wsi Biskupice. 2 listopada tego samego roku kardynał Jan Lipski wydał zgodę na budowę, a akt fundacji klasztoru podpisano w 1740 r. Franciszkanie osiedlili się na stałe w 1745 r., a klasztor został włączony do Prowincji Matki Bożej Anielskiej z Krakowa.
W latach 80. XVIII w. powstała klasztorna biblioteka działająca do dziś. Powołano także lokalne studium filozofii i teologii działające do 1866 r. i przygotowujące kandydatów do kapłaństwa. W 1857 r. kompleks kościelno-klasztorny w znacznej części zniszczył pożar natomiast za udział zakonników w Powstaniu Styczniowym, klasztor przeznaczono do likwidacji. Faktyczna likwidacja nastąpiła w 1902 r., choć ostatni zakonnik pozostał tam, aż do śmierci w lutym do 1915 r.
W czasie I wojny światowej Pilica znalazła się pod okupacją austriacką. Franciszkanie wrócili do klasztoru 30 października 1915 r., zastając go w zniszczonym stanie. W latach 1934-1957 mieścił się tu nowicjat. Podczas II wojny światowej klasztor został splądrowany przez hitlerowców i użytkowany jako kwatery wojskowe. Po wojnie wznowiono działalność duszpasterską, zwłaszcza dla mieszkańców nowo utworzonej w 1946 r. parafii.
Od 1990 r. klasztor pełni funkcję domu postulatu dla kandydatów do życia zakonnego. 1 stycznia 2003 r. świątynia została podniesiona do rangi sanktuarium Matki Bożej Śnieżnej Opiekunki Rodzin.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Stan zachowania bardzo dobry.