gmach szpitala Powiatowej Kasy Chorych, został zaprojektowany przez architekta Wiktora Strokołowskiego (który był także kierownikiem budowy), wzniesiony został w 1927–28 przez firmę budowlaną inżyniera Edwarda Turżańskiego. Pracami instalacyjnymi wodno-kanalizacyjnymi kierował Walerian Skrzynecki, współwłaściciel firmy „Młot” w Częstochowie. Budynek pierwotnie był dwupiętrowy, w 1967 dobudowano III piętro. Budynek posiadał długość 80 m, a boczne skrzydła – 40 m. Gmach wyposażony był w centralne ogrzewanie. Część piwniczna przeznaczona była na zakład kąpielowy zwykły i hydropatyczny, w sumie osiem kabin natryskowych, sześć łazienek z dwoma wannami każda oraz inhalatorium. Na parterze znajdowały się pomieszczenia rejestracji chorych i ambulatoria, gabinety lekarskie i felczerskie, ambulatoria chirurgiczne z dwiema salami operacyjnymi. Na parterze mieściły się też pomieszczenia pogotowia lekarskiego i ambulatorium dziecięcego, ambulatoria chorób skórnych i wenerycznych. Pomieszczenia na I piętrze zajmowały ambulatoria okulistyczne, laryngologiczne, neurologiczne i dentystyczne, pokoje z lampami kwarcowymi, diatermii, rentgen. Na II piętrze znajdowały się: pokoje dyrekcji Powiatowej Kasy Chorych, sale konferencyjne, pokoje gościnne, pokój w którym odbywały się badania komisyjne chorych, pokoje Wydziału Lekarskiego i ambulatorium dializ. Po uruchomieniu w 1929 obiekt należał do najnowocześniejszych w Polsce. W 1932 po przeniesieniu do gmachu wyposażenia ze szpitala Kasy Chorych na Rakowie, w placówce medycznej przy ul. Mickiewicza uruchomiono szpital Powiatowej Kasy Chorych (od 1934 Ubezpieczalni Społecznej).
W 1930 rozegrał się tu niezwykle dramatyczny epizod o podłożu politycznym. Na II piętrze gmachu miała nieoficjalną siedzibę rada powiatowa Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR). 16 października członek Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) Jan Kostrzewski, w odwecie za zdemolowanie siedziby PPS, dokonał zamachu na urzędników odbywających naradę (zamach w Powiatowej Kasie Chorych).
Przed 1939 szpital Ubezpieczalni Społecznej liczył około 160 łóżek, które mieściły się na oddziałach: chirurgicznym, wewnętrznym i ginekologiczno-położniczym. Znajdowały się tu również pogotowie lekarskie (czynne w dzień i w nocy) oraz apteka. W czasie okupacji niemieckiej obiekt już od 1939 pełnił funkcję szpitala wojskowego polowego. Po zakończeniu działań wojennych w 1945 obiekt na krótko stał się szpitalem wojskowym – etapowym, później garnizonowym.
Od 1946 po gruntownym remoncie ponownie został obiektem Ubezpieczalni był tu szpital (czynny całą dobę), wydział lecznictwa oraz pięć sekcji urzędniczych Ubezpieczalni. W II połowie lat 50. znajdowały się tu oddziały: chirurgiczny, neurologiczny, okulistyczny oraz poradnie: chirurgiczna, chirurgii urazowej, okulistyczna, neurologiczna, gastrologiczna, przeciwalkoholowa, sportowo-lekarska, kardiograficzna. Później także poradnia chorób nerek. Działała również kolumna transportowo-sanitarna. W 1966 szpital wyposażono w nowoczesną aparaturę medyczną. W 1951 szpital otrzymał imię doktora Władysława Biegańskiego. Do czasu utworzenia w 1961 Szpitala w dzielnicy Tysiąclecie, szpital przy ul. Mickiewicza był w Częstochowie największą i najnowocześniejszą placówką lecznictwa stacjonarnego. Pracowało w nim wielu znanych w mieście lekarzy.
W 1992 szpital przekazał Wojewódzkiemu Szpitalowi Specjalistycznemu na Parkitce (dzielnica Częstochowy) dwa specjalistyczne oddziały, tj. onkologię i okulistykę. W 2001 placówka została włączona w struktury Zespołu Szpitali Miejskich. W 2002–03 szpital był intensywnie modernizowany, unowocześniono wówczas Oddział Ginekologii, blok operacyjny Chirurgii Ogólnej oraz dokonano remontu Oddziału Chirurgii Ogólnej i Neurologii, Oddziału Rehabilitacji, Oddziału Wewnętrznego.