Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Właściwe założenie parku, w jego dzisiejszym kształcie przypada zaś na drugą połowę XIX wieku, kiedy park stał się własnością hrabiego Aleksandra Tolla. Stało się to najpewniej między 1860 a 1870 rokiem, na co wskazywać może wzmianka z tego okresu, zawarta w Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego: „[…] Stary zamek arcybiskupi, dziś rezydencja właściciela majoratu Kościelnica; przy zamku piękny park…”. Jak się przyjmuje, w pewnej formie przestrzennej, zawierającej w sobie ogrody o charakterze ozdobno-rozrywkowym, park Uniejowski mógł istnieć już w połowie XVII w., kiedy to gruntownej przebudowy zamku dokonali biskupi Jan Wężyk i Maciej Łubieński.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Układ dróg parkowych miał charakterystyczny dla okresu XIX wieku układ obwodnicowy. We wnętrzu parku założona została ponadto oranżeria oraz sady, a następnie użytkowe ogrody. Na terenie parku funkcjonowały także co najmniej dwa mostki. Hrabiowskie ogrody i nasadzenia wchodziły w skład większego, możliwe, że pierwotnego założenia leśnego. Twórcy parku wykorzystali więc naturalne, istniejące już walory przyrodnicze.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
W malowniczym uniejowskim parku rosną cenne okazy drzew, w tym również pomniki przyrody takie jak: kasztanowiec zwyczajny, dąb szypułkowy czy buk zwyczajny. Warto wspomnieć również o gatunkach egzotycznych jak na polskie warunki, jak: cypryśnik błotny, kłęk kanadyjski, platan oraz dąb kaukaski. Z kolei do cennych gatunków występujących w runie należą m.in.: goździk kropkowany, grążel żółty, konwalia majowa, zawilec gajowy.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Od kilku lat Uniejowski zamkowy park przechodził metamorfozę. Na jego terenie pojawia się nowa infrastruktura, jak: ławeczki, kosze czy altany. Dla wygody spacerowiczów na terenie parku powstały utwardzane alejki, lampy oświetlające zapraszające do wieczornych przechadzek, a także mostki i umilające spacer fontanny.