Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Świątynia od wieków stanowi nieodłączną część wizerunku miasta. Została wzniesiona w stylu gotyckim z fundacji abp. Jarosława Bogorii Skotnickiego w pierwszej połowie XIV w. konkretnie w 1349 r.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Z czasem, już na początku XV w. kościół rozbudowano, przedłużając nawę główną. W tym czasie wytyczono nowe wejście główne, montując w nim zachowane do dziś gotyckie drzwi. W 1649 r. z inicjatywy arcybiskupa gnieźnieńskiego Macieja Łubieńskiego świątynię przebudowano w stylu barokowym, podwyższając sklepienia oraz wznosząc masywne filary.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
W 1819 r. świątynia przestała pełnić funkcje kolegiaty. W latach 1875-1902 przywrócono jej dawne gotyckie cechy, a w 1904 r. wykonano nowe polichromie. Podczas II wojny światowej całkowitemu zniszczeniu uległy dach oraz szczyt zachodni. Po wojnie kościół odbudowano, a w 1990 r. przywrócono mu rangę kolegiaty.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Obecnie, po przeprowadzanych w ostatnich latach remontach i rewitalizacjach, kolegiata przywrócona została do pełni swojego blasku, stając się jedną z najbardziej wartościowych i najlepiej zachowanych świątyń w województwie łódzkim.