Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
Kościół p.w. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Zasowie został zbudowany w 1885 roku i konsekrowany w roku następnym przez biskupa tarnowskiego Ignacego Łobosa. Zniszczony w czasie działań wojennych, w 1915 roku zburzona została wieża, która służyła Rosjanom jako punkt obserwacyjny. Podczas kolejnej wojny w 1944 roku zniszczeniu uległy dachy, wieża i część wyposażenia. Kościół został odbudowany w 1945 roku, a w 1966 roku był gruntownie odnowiony.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Kościół ma charakter neogotycki, jest murowany z cegły i otynkowany. Jednonawowy, czteroprzęsłowy z parą kaplic o charakterze transeptu oraz z prezbiterium zamkniętym trójbocznie, po bokach którego są dwie przybudówki zakrystyjne. Przy nawie od frontu znajduje się niska wieża nie odbudowana do pierwotnej wysokości.
Wyposażenie wnętrza kościoła jest w większości neogotyckie. Siedem ołtarzy, z których pięć wykonanych zostało przez Wojciecha Samka w latach 1910 – 14. W ołtarzu głównym znajduje się obraz św. Stanisława biskupa z początku XX wieku, namalowany przez Leopolda Rachwała. W ołtarzu bocznym w prawej kaplicy znajduje się obraz Matki Bożej Zasowskiej (w typie Matki Bożej Śnieżnej), zapewne z XVII wieku, namalowany na desce. W pozostałych ołtarzach znajdują się m.in. obrazy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Matki Bożej Różańcowej, Matki Bożej Niepokalanej oraz rzeźbiony krucyfiks z XVII w. Ponadto wewnątrz znajduje się chrzcielnica murowana, barokowa z XVII wieku z kartuszem z herbami Korczak i Jelita.
Na zewnątrz kościoła widoczna jest dzwonnica wolno stojąca, wzniesiona w 1960 roku z żelaza z trzema dzwonami z lat 60 – tych XX wieku. Od południa przy kościele stoją dwa krzyże nagrobne, jeden z nich należy do hrabiny Amelii z Jezierskich Łubieńskiej, zmarłej w 1885 roku. Epitafium na krzyżu nagrobnym głosi: Rękę swą otworzyła ubogiemu, a dłonie swe ściągnęła ku niedostatecznemu. Usta swe otwarła mądrości, a zakon miłosierdzia na języku jej. Niech chwała w bramach uczynków jej.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Parafia w Zasowie powstała około 1330 r. z fundacji właściciela wsi Klemensa herbu Gryf, on także musiał być fundatorem pierwszego drewnianego kościoła p.w. św. Klemensa. Pierwsza wzmianka o tutejszej parafii pochodzi z 1344 r. Od 1364 r. parafia należała do dekanatu dębickiego, zwanego leśnym, bo jego mieszkańcy zajęli tereny dopiero co wydarte puszczy. W 1529 roku parafia należała do dekanatu w Pilźnie, a proboszczem był ks. Mateusz z Kunic. Dokumenty wizytacyjne z 1665 r., informowały, że wizerunek Matki Bożej Zasowskiej, malowanej w typie MB Śnieżnej, otoczony jest bardzo licznymi wotami, co sugeruje, że wierni wypraszali przed nim wiele łask. Sto lat później kolejne dokumenty informują, że tutejsza Maryja nosi tytuł Matki Bożej Pocieszenia, ale nazywana bywa MB Różańcową i MB Zasowską.
W XVII w. na miejscu starego kościoła wzniesiono nowy, również drewniany, z którego przechował się do dziś ołtarz w południowej kaplicy i chrzcielnica. Z połowy XVIII w., pochodzą tzw. tabele Załuskiego (biskupa krakowskiego, który dążył do opracowania i poznania dokładnego stanu diecezji). Wizytatorzy zanotowali w nich, że jest tu „Najświętsza Pocieszycielka”, czyli obraz namalowany na drewnie olchowym i przedstawia Maryję z Dzieciątkiem na lewym ramieniu. Umieszczony jest dziś w ołtarzu wykonanym w początku XX w. przez Wojciecha Samka z drewna politurowanego, pozłacanego.
W końcu XIX w. wzniesiono nowy, zachowany do dziś kościół, trzeci już w tym miejscu.
Niegdyś Zasów należał do Zawiszy Czarnego z Garbowa, potem do możnej rodziny Tarnowskich, później przechodził z rąk do rąk. Rządzili tu Zasławscy, Lubomirscy, Sanguszkowie. Złota era Zasowa przypadła na czas, kiedy po 1863 r. sprowadzili się do wsi Łubieńscy. Wieś miała rangę lokalnego ośrodka wymiany towarowej, bo odbywały się tu słynne jarmarki. W 1876 r. Zasów zyskał nawet prawa miejskie, które stracił w 1915 roku. W rękach Łubieńskich pozostał do końca II wojny światowej. Po wojnie odremontowano uszkodzony kościół, pokrywając go nowym dachem. Nie odbudowano jednak strąconej w 1944 r. wieży, podobnie jak zaniedbano pałac Łubieńskich, który ostatecznie uległ z czasem całkowitej dewastacji.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Od 1995 roku kościół poddany został gruntownej renowacji: położono nowy dach, założono nowe tynki zewnętrzne, na placu kościelnym położono kostkę brukową, wewnątrz kościoła wymieniona została instalacja elektryczna i nagłośnieniowa, wymieniono oszklenie wewnątrz. W 2007 roku urządzono na nowo prezbiterium, w 2008 roku w całym kościele położono granitową posadzkę, w 2009 roku wykonano nową wewnętrzną polichromię ścian i sklepień kościoła, w 2020 roku oddano do użytku odrestaurowane ławki.