Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1640 r.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Jest to murowany kościół w stylu barokowym. Posiada jedną nawę z zamkniętym wielobocznie prezbiterium, które jest węższe i niższe od nawy. Od północy znajduje się zakrystia. Fasadę świątyni ze szczytem falistym z wolutami, zdobią pary pilastrów. Otwory okienne zamykają się półkoliście.
Wyposażenie wnętrza jest późnobarokowe. W ołtarzu głównym znajduje się obraz XVIII w. przedstawiający św. Annę Samotrzeć wraz z św. Józefem i św. Janem Chrzcicielem. Na belce tęczowej umieszczony późnobarokowy krucyfiks. Sklepienie kościoła to sklepienie kolebkowe z lunetami, natomiast w zakrystii zastosowano konstrukcję krzyżowo-żebrową.
W kościele zachowały się obrazy z XVIII w., przedstawiające scenę Ukrzyżowania oraz św. Stanisława i św. Barbarę.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Kościół św. Anny jest symbolem walki o wiarę katolicką w ariańskim Rakowie. Kiedy bracia polscy zostali wygnani z miasta, w 1641 r. sprowadzono tu zakon reformatów. Jego zadaniem było nawracanie na katolicyzm tych, którzy ulegli wpływom arianizmu. Zakon nie działał długo, bo tylko do 1649 r., kiedy to nastąpiła kasata klasztoru. Mimo krótkiej działalności, zakonnicy zapisali się w pamięci Rakowian, a zwłaszcza o. Bonawentura Dzierżanowski, słynący z żarliwych kazań, ostrzegających okoliczną ludność przed arianami.
Do zakonu przynależały także budynki klasztorne, które prawdopodobnie podczas gruntownego remontu w 1906 r. rozebrano.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Kościół jest zachowany w stanie bardzo dobrym, jednak obecnie nie służy jako kościół parafialny. Jednie raz w roku jest tu sprawowana Msza św., w dniu św. Anny (26 lipca).
