Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
1847 r.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Świątynia została zbudowana w latach 1845-1847 w stylu neoromańskim, jako kościół ewangelicki. Jest to najstarszy murowany budynek w Solcu Kujawskim. Budowla została powiększona w 1894 roku, m. in. o wieżę o wysokości 37 metrów. Trzy mieszczące się na wieży dzwony poświęcono i zamontowano w 1929 roku. Jest to świątynia murowana, z czerwonej cegły, wewnątrz ściany są otynkowane. Wybudowana na planie krzyża, z wydzielonym, niewielkim prezbiterium, po którego obu stronach mieszczą się dobudówki i z wieżą z przodu. Pierwotnie w świątyni znajdowały się empory, które usunięto po II wojnie światowej. Najbardziej okazałym elementem wystroju kościoła są piękne witraże. Od strony północnej znajduje się kute ogrodzenie z bramą na osi wejścia z metalową kratą i bocznymi furtkami.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
W 1833 roku powołano w Solcu parafię ewangelicko-unijną obejmującą swoim zasięgiem także okoliczne wsie m.in.: Przyłubie Polskie, Przyłubie Niemieckie, Wypaleniska, Olędry Miejskie, Olędry Zamkowe, Rudy. W drugiej połowie XIX wieku nastąpił szybki rozwój gospodarczy miasta, do czego przyczyniła się budowa drogi i linii kolejowej łączącej Bydgoszcz z Toruniem. Wobec zwiększającej się liczby wiernych przystąpiono w 1894 r. do rozbudowy świątyni. W 1945 r. kościół przekazano parafii katolickiej pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika, a w 1966 r. ustanowiono tutaj oddzielną parafię.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Bardzo dobry.
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Solcu Kujawskim
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Solcu Kujawskim