Czas powstania Gminnego Cudu Regionu
XIX wiek (?)
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Cmentarz znajduje się w pobliżu byłego budynku szkolnego w Przyłubiu. Nekropolia otoczona jest metalową siatką ogrodzeniową. Przez długie lata charakterystycznym punktem na cmentarzu był duże drzewo – dąb (obecnie przewrócone). Niestety przez lata dewastacji i rabunków zmniejszała się liczba elementów żeliwnych – krzyży, płotków. Ostatni żeliwny krzyż z cmentarza – upamiętniający Ewę Pansegrau, został prewencyjnie przeniesiony do Muzeum Solca im. Księcia Przemysła w Solcu Kujawskim.
Opis kontekstów historycznych Gminnego Cudu Regionu
Trudno powiedzieć, czy cmentarz, który znajduje się w Przyłubiu, jest tym samym z którego korzystali sprowadzeni w okresie nowożytnym osadnicy olęderscy. Nie jest znana data założenia cmentarza. Najstarsze groby na nekropolii pochodzą z lat 30. XIX wieku. Podczas II wojny światowej na terenie cmentarza chowano zmarłych w niewoli jeńców radzieckich. W 1949 roku ich szczątki ekshumowano i przeniesiono na cmentarz przy ul. Artyleryjskiej w Bydgoszczy. Przez lata po II wojnie światowej nekropolia pozostawała bez opieki. Obecnie stanowi własność soleckiej gminy. Pomimo niewielkiej liczby zachowanych nagrobków, cmentarz jest cenną pamiątką po czasach osadnictwa olęderskiego na terenie gminy Solec Kujawski.
Stan zachowania/stopień kultywowania Gminnego Cudu Regionu
Zły
Cmentarz mennonicko-ewangelicki w Przyłubiu.
Cmentarz mennonicko-ewangelicki w Przyłubiu.