Czas powstania: nie dotyczy
Opis cech fizycznych wprowadzonego Gminnego Cudu Regionu
Żmijowiec czerwony, żmijowiec ruski. Tradycyjnie zaliczany do rodziny żmijowiec (echinum rubrum). Po dokładnych badaniach, od 2000 r. uważany za takson monotypowy rodzaju pontechium ( pontechium maculatum). Rośnie w murawach kserotermicznych, na wapiennym podłożu. Jest byliną z rodziny ogórecznikowatych, wieloletnią lub dwuletnią, osiągającą wysokość 1 m, w całości gęsto owłosioną. Łodyga jest sztywna, nierozgałęziona i ciemno punktowana. Liście różyczkowe lancetowate, do 25 cm długości, maleją ku górze. Kwiaty korony szkarłatnoczerwone, zebrane po kilka w liczne skrętki, te z kolei zebrane w walcowaty kwiatostan o długości 10-40 cm. Rurka korony dwa razy dłuższa od kielicha. Kwitnie w miesiącach maj-lipiec. Owocem jest jajowatotrójkątna rozłupka.
Roślina miododajna, lecznicza i ozdobna. Dawniej kwiaty stosowane były jako środek przeciwzapalny, łagodzący, przeciwbólowy, antybakteryjny i uspakajający, m.in. jako lekarstwo przeciw jadowi żmii.
Opis kontekstów historycznych
Żmijowiec czerwony występuje w południowej, wschodniej i środkowej Europie oraz w Turcji i na Kaukazie. Przez Polskę przebiega północna granica jego zasięgu i jest u nas rzadki. Od 1983 r. objęty ścisłą ochroną w Polsce, a od 2014 r. jest wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Roślin Zagrożonych Wyginięciem jako krytycznie zagrożony. Występuje jedynie na 3 niewielkich stanowiskach w południowo-wschodniej Lubelszczyźnie, w obrębie Grzędy Sokalskiej, na Wyżynie Zachodniowołyńskiej. W czerwcu 2006 r. na grodzisku w Posadowie odkryto stanowisko żmijowca czerwonego.
Podejmowane są próby jej reintrodukcji na terenie obszaru Natura 2000 Zachodniowołyńska Dolina Bugu.
