Zespół kościoła i plebanii został wpisany do rejestru zabytków województwa podkarpackiego pod nr rej. 310/A w dniu 28.07.1987 r.
Obiekt obecnie jest w trakcie remontu elewacji. Parafia stara się pozyskiwać środki na remont świątyni powstałej na początki XX w.
Kościół zaprojektował inżynier Kazimierz Świerczyński jako połączenie form romańskich i gotyckich, zwanego „stylem przejściowym”. Jednonawa bryła kościoła rozplanowana została na rzucie prostokąta z prezbiterium zamkniętym trójboczną apsydą. Położenie na osi północ-południe uwarunkowała bliskość Sanu oraz kształt i wielkość działki. Do przekrycia korpusu głównego świątyni zastosował dwuspadowy dach, zaś do pomieszczeń pomocniczych – dach pulpitowy. Na dachu, pośrodku nawy głównej umieszczono ośmioboczną sygnaturkę. W celu zakrycia konstrukcji więźby dachowej widocznej z wnętrza nawy zaplanował nad nią drewniany strop kasetonowy. Elementy gotyckie to wyłącznie materiał – czerwona cegła, z którego wzniesiono kościół oraz charakterystyczny kształt ostrego łuku pojawiającego się jedynie przy otworach okiennych i drzwiowych, a także w tęczy na styku nawy i prezbiterium. Kościół nie jest otynkowany z zewnątrz, widać zwykłą cegłę nadgryzioną czasem.
Całość dekoracji wnętrza świątyni zlecono przybyłemu ze Lwowa, artyście Czesławowi Szyjkowskiemu. Z jego fresków namalowanych w miejscowym kościele, widać fascynację twórczością malarzy hiszpańskich XVII w., co szczególnie uwidacznia się w scenach Zwiastowania (El Greco) i Ofiarowania (Bartolome Estaban Murillo). Strop w kościele posiada 19 rzędów, po 10 sztuk kasetonów w każdym z nich. Pod chórem zaś dwa rzędy po 9 kasetonów pełnych oraz trzy połówki. Twórcą planów i jednocześnie jednym z wykonawców powały był Jan Budziło (1908-1983) z pobliskiego Pniowa, późniejszy dziekan Wydziału Architektury i prorektor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Powałę zabejcowano w kolorze drewna palisandrowego, co w zestawieniu ze złoceniami daje efekt porównywalny ze współczesnymi neorenesansowymi stropami w Zamku Królewskim na Wawelu.
W latach 1993-2002 dokonano renowacji wnętrza kościoła i konserwacji organów. Ponadto wymieniono ławki w kościele oraz wprawiono drugie okna i ocieplono strop. Zrobiona została nowa zakrystia (1994 r.) oraz kaplica boczna pw. Miłosierdzia Bożego (1998 r.). Odnowiono cztery przykościelne kapliczki (2002 r.). Położono kostkę brukową wokół kościoła oraz wymieniono ogrodzenie.
W 1910 r. ordynariusz przemyski, biskup Józef Sebastian Pelczar, wydał odezwę zachęcającą duchowieństwo, w której zachęcał duszpasterzy do podziału dużych parafii na mniejsze. W odpowiedzi na to ks. Michał Dukiet, ówczesny proboszcz rozwadowski powiadomił Kurię Biskupią w Przemyślu o potrzebie wybudowania kościoła po drugiej stronie Sanu. Nie miał jednak środków na jego budowę. Z pomocą przyszedł ojciec Hieronim Ryba, kapucyn, skromny zakonnik, który miał już ponad 60 lat. Zakonnik został jedynym fundatorem murowanej świątyni w Woli Rzeczyckiej. Dzięki niemu w miejscu zwanym przez miejscowych Jasną Górką, w latach 1912-1914 wybudowano wiejski kościół parafialny.
Roboty budowlane przerwał wybuch I wojny światowej. Podczas działań wojennych budynek kościoła uległ zniszczeniu na skutek rosyjskiego ostrzału artyleryjskiego. Wiosną 1919 r. rozpoczęto trud odbudowy oraz wyposażania świątyni. Powstało ogrodzenie cmentarza przykościelnego wraz z czterema kapliczkami służącymi do procesji Bożego Ciała. Odrestaurowano plebanię.
W kronice parafialnej można znaleźć informację, że w dniu 16 maja 1928 r. ks. biskup Karol Józef Fischer, sufragan przemyski, konsekrował kościół i nadał nowo powstałej parafii w Woli Rzeczyckiej tytuł Nawiedzenia św. Elżbiety. Od tego momentu datuje się funkcjonowanie parafii obejmującej swym zasięgiem wsie: Dąbrowę Rzeczycką, Kępę Rzeczycką i Rzeczycę Okrągłą.
W czasie II wojny światowej podczas wycofywania się wojsk niemieckich za San okupanci postanowili zniszczyć kościół, żeby utrudnić Rosjanom obserwację pozycji za rzeką. Pociski artyleryjskie dokonały znacznych zniszczeń, jednak budynek ocalał.
W 1992 r., w wyniku reorganizacji polskich diecezji przeprowadzonej przez Jana Pawła II parafia w Woli Rzeczyckiej została odłączona od diecezji przemyskiej i włączona do nowoutworzonej diecezji sandomierskiej.