Czas życia
Maria Stanisława Konopnicka żyła w latach 1842-1910.
Opis cech fizycznych Gminnego Cudu Regionu
Maria Konopnicka była najwybitniejsza poetką okresu realizmu, nowelistką, pisarką dla dzieci, krytyczką, publicystką i tłumaczka.
Maria Stanisława Konopnicka z Wasiłowskich urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach w rodzinie Józefa, obrońcy Prokuratorii i patrona Trybunału Cywilnego Guberni Augustowskiej oraz Scholastyki z Turskich. Wraz z pięciorgiem rodzeństwa: Wandą Zenobią, Janem, Laurą Celiną, Zofią i Jadwigą Julią spędziła w mieście nad Czarną Hańczą pierwszych siedem lat życia. Rodzina Wasiłowskich dzierżawiła mieszkanie w kamienicy Zapiórkiewiczów przy ówczesnej ulicy Petersburskiej 200. Obecnie jest to adres przy ulicy Tadeusza Kościuszki 31, gdzie mieści się muzeum jej imienia.
Jej teksty wzbudzały kontrowersje, wywoływały polemiki, bywały ostro krytykowane, a przecież w swoich czasach była Konopnicka szalenie popularna i czytana przez wszystkich. Pisała nie tylko wiersze, lecz i poematy, nowele, szkice, obrazki, teksty publicystyczno-reportażowe, prace krytycznoliterackie. Tłumaczyła. W jej utworach można jednak odnaleźć i śmiałość tematyki, i subtelność analizy psychologicznej, bogactwo oryginalnych form narracyjnych, nowatorstwo i wysoki kunszt pisarski.
Wybitna pisarka zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie i spoczęła na Cmentarzu Łyczakowskim. Pozostawiła po sobie pokaźny dorobek literacki.
Opis kontekstów historycznych
We wrześniu 1849 roku Wasiłowscy opuścili Suwałki i wyjechali do Kalisza. W latach 1855–1856 Maria pobierała nauki na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie poznała Elizę Pawłowską, późniejszą Orzeszkową, z którą połączyła ją wieloletnia przyjaźń. W 1862 roku wyszła za mąż za Jana Jarosława Konopnickiego. Wraz z nim zamieszkała w zarządzanym przez niego rodzinnym majątku w Bronowie, a później w Gusinie. Maria i Jarosław Konopniccy mieli liczne potomstwo: Tadeusza (1863–1891), bliźnięta Stefana i Władysława (1863–1864), Stanisława (1865–1929), Zofię (1866–1956), Helenę (1867–1904), Jana (1868–1930) i Laurę (1872–1935).
W 1870 roku Maria Konopnicka zadebiutowała jako poetka publikując w tygodniku „Kaliszanin” wiersz „Zimowy poranek”, jednak sukces literacki przyniósł jej dopiero cykl poetycki „W górach”. Pochodzący z niego wiersz „Przygrywka”, zamieszczony w 1876 roku w „Tygodniku Ilustrowanym”, spotkał się z niezwykle przychylną opinią Henryka Sienkiewicza, która pozwoliła zaistnieć Konopnickiej w środowisku twórczym.
Od 1877 roku poetka wraz z dziećmi zamieszkała w Warszawie, poświęcając się całkowicie pracy literackiej. W latach 1884–1886 była redaktorem naczelnym tygodnika naukowego dla kobiet „Świt”. 13 lutego 1890 roku wyjechała do Krakowa, rozpoczynając swoją dwudziestoletnią podróż po Europie. Pomimo nieustannej wędrówki poetka nigdy nie utraciła kontaktu z rodziną i krajem, czego wyrazem jest jej niezwykle bogata korespondencja.
Konopnicka zasłynęła jako autorka liryk, nowel i opowiadań, wiele miejsca poświęcając w nich tematyce społecznej, ludowej oraz dziecięcej. Szczególną sławę przyniosła jej twórczość patriotyczna, a zwłaszcza pieśń „Rota”, opublikowana w 1908 roku w czasopiśmie „Przodownica” i po raz pierwszy odśpiewana publicznie do muzyki Feliksa Nowowiejskiego 15 lipca 1910, w trakcie uroczystego odsłonięcia Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie.
W 1902 roku Konopnicka obchodziła jubileusz 25-lecia pracy literackiej. W darze od narodu otrzymała wówczas dworek w Żarnowcu na Podkarpaciu.
W Suwałkach obok Muzeum imienia Marii Konopnickiej, które otwarto w 1973 roku, w 2012 roku odsłonięto pomnik- ławeczkę literacką Marii Konopnickiej.
